|
|
Het Gulden Vlies, fantasie en goudzoekerij
|
|
|
Wie de
Medea
van Euripides
heeft gelezen of opgevoerd heeft zien
worden, weet dat Medea oorspronkelijk een
prinses was die woonde in Kolchis
(Zuid-Rusland, nu Georgië) en dat zij vanuit
haar 'barbaarse' land werd meegenomen naar
het 'beschaafde' Griekenland door Jason en
zijn Argonauten.
Jason, een Griek, was naar die verre uithoek
van de aarde gekomen om er het
Gulden Vlies te halen, dat door
Medea's vader, de koning van Kolchis, in een
donker bos vol griezelige draken en andere
enge dingen zuinig werd bewaard: van het
Gulden Vlies hing het voortbestaan van
Kolchis af, zoals dat van het Britse rijk
afhangt van de
raven in de Tower
Door Medea's toverkunsten kon Jason het
Gulden Vlies bemachtigen en er
triomfantelijk mee terugkeren naar zijn
vaderland. Daar bracht het hem overigens
weinig geluk en het liep voor het verliefde
tweetal en hun kindertjes allemaal erg
slecht af, maar dat Vlies, dat had hij.
|
Nu moet je als lezer altijd kritisch
blijven, want zeker in de Griekse
mythologie kunnen ze je wel zoveel
vertellen. De Griek Jason zeilde dus met
zijn Argonauten de halve wereld rond,
trotseerde monsters en boze koningen -
voor wát precies? Een Gulden Vlies?
Ja, zo lees je dan bij wijze van uitleg:
dat is de huid van een heel bijzondere
en heel beroemde ram die om een of
andere reden een gouden vacht had en
daarbij ook kon vliegen, wat handig
uitkwam omdat de nimf Nefele haar
kinderen
Frixos en Helle
wilde redden, die anders aan de goden
geofferd zouden worden. De kinderen
klommen op de ram en vlogen door de
lucht ver buiten het bereik van hun
achtervolgers, over de Hellespont (waar
Helle eraf viel, vandaar de naam: de
zee, pontos in het Grieks, van
Helle), helemaal naar Kolchis, waar de
ram als dank voor bewezen diensten aan
Zeus werd geofferd, waarna zijn beroemde
gouden vacht werd afgestroopt en
opgehangen in een heilig woud.
|
|
Goed, deze
ram had dus een vacht van goud, maar
waarom, hoezo, waarom een ram en geen
adelaar, waarom geen vogel als je een
dier zoekt dat kan vliegen? En als je
geen dier zoekt dat kan vliegen, gewoon
omdat je het verhaal verrassend wilt
maken, waarom dan een schaap en geen
leeuw of paard? En waarom is die huid
dan per se van goud, niet van zilver of
gewoon van mooie witte wol met
diamantjes?
Geen zaken waarover de redactie zich nu
dagelijks erg druk maakte, totdat een
van ons afgelopen zomer in Dublin een
tentoonstelling over goudzoeken in
Ierland bezocht. Kort voor vertrek had
in de krant iets gestaan over een
opzienbarende goudvondst
in
Ierland.
En als het dan toch niet droog wil
worden in Ierland, dan is een bezoek aan
het
National Museum
(Archaeology) een prettige manier om
iets van het land te zien zonder nat te
worden.
Binnen loop je meteen in de centrale hal
de tentoonstelling
Ôr - Ireland's Gold
in, en wat ligt daar op te vallen in een
grote vitrine: schapenhuiden, met tussen
de haren verstopt gouden armbanden,
halskettingen en andere gouden
voorwerpen. Een bord ernaast in
Gaelic
probeert uit te leggen wat dat schaap
doet tussen het goud.
|
|
|
In de
voor uw redactie niet leesbare tekst
valt wel het woord 'Jason' op. Zou dat
onze Jason zijn? Een combinatie die
eigenlijk niet toevallig kan zijn:
schapenhuid, goud, Jason, Gulden
Vlies... daar moeten we het onze van
hebben!
Een
geraadpleegde suppoost helpt ons verder.
In Ierland wordt sinds 1795 goud
gevonden in de GoldMines River in
County Wicklow
Binnen een
jaar of zeventig werd er zo'n 300 kilo
goud gevonden in stukjes van soms bijna
een kilo zwaar.
|
Het goud
werd gedolven met een techniek die 'panning'
heet: om vast te stellen of ergens goud
aanwezig is, scheidt men met behulp van
een plastic of metalen pan of schaal het
goud van andere zaken als zand en gruis
door er water bij te gieten. Goud heeft
een grotere dichtheid dan zand of
modderdeeltjes en terwijl het zand over
de rand van de pan stroomt, blijven de
gouddeeltjes op de bodem van de pan
liggen.
Als er zodoende is vastgesteld dat er
goud aanwezig is, komen er andere
technieken om de hoek kijken, waarmee je
sneller meer goud kunt scheiden van de
rest, want met die pan schiet je niet
erg op natuurlijk.
Puur goud vind je trouwens nooit in de
natuur: het gaat altijd om een mengsel
met verschillende metalen, zoals zilver,
koper, tin en ijzer. Het goud van
Wicklow bevatte met zo'n 85% goud en 6%
zilver relatief veel kostbaar spul.
Een voorloper van de techniek van het
'pannen' is, zo geloven althans de
mensen van het National Museum in
Dublin, het zeven van gouddeeltjes uit
modder met een schapenhuid.
En dat zou dan de oorsprong kunnen zijn
van de mythe van het Gulden Vlies.
|
|
Fantaseert de redactie? Maken we van een
oude mythe weer een nieuwe? Laten we
onze oren teveel hangen naar een
vriendelijke suppoost in een Iers museum
en hebben we geen respect voor de
zuivere fantasie van de antieke
verhalenverzinners?
Als dat zo is, dan vinden wij een
bondgenoot van naam en faam in professor
Othar Lordkipanidze
van de Georgische Academie van
Wetenschappen. Deze wetenschapper zegt
er het volgende over in het artikel
Gold in Mythology:
In the 19th century gold was
being taken by skins from the
Rioni and Tskhemnis-tsgadi
rivers. And a report for the
Georgian Academy of Sciences in
1946
said geologists were finding 5.3
grams of gold per one tonne of
sand in the rivers. The
description of recovery could
have been written three thousand
years ago.
Gold is obtained
by means of sheepskins. A
sheepskin, stretched over a
board or flattened in some way,
was placed in the river, fixing
it so as not to be carried away
by the stream, with the fleece
on the upper side. The soaked
fleece trapped the gold
particles. After some time the
skin was withdrawn and spread on
the ground to dry; the dried
skin was beaten to shake out the
grains of gold."The
technique that gave birth to the
myth of the Golden Fleece has
survived at least three thousand
years unchanged.
Jason and his Argonauts were
ancient gold prospectors.
|
|
|
In bovenstaand artikel over het
Gulden Vlies werd een (naar de mening
van de redactie) waterdicht
verband gelegd tussen de mythe
van Jason en Medea enerzijds, en
het gebruik van schapenvachten
om stofgoud uit een rivier te
vissen anderzijds.
Van de kant van classici kwam
daarop meteen al kritiek. "Leuk
verzonnen maar veel te
omslachtig", "je bederft het
hele verhaal" en "het was geen
schaap maar een ram" waren
enkele van de reacties. Niet
voldoende voor een eigenwijze
classica om haar mening te
herzien, dat zal de lezer met
ons eens zijn.
Waar we echter misschien wel het
hoofd nederig voor moeten
buigen, is de bijdrage
hieronder, afkomstig van de
administrateur van het
Montessori Lyceum Rotterdam,
tevens al jarenlang onbezoldigd
medewerker van
Diergaarde Blijdorp
in Rotterdam, Joep Kitslaar. Van
september tot juli verzorgt Joep
voor groepen rondleidingen door
de diergaarde 'achter de
schermen' en dat maakt van hem
een deskundige om rekening mee
te houden.
Niks geen schaap, zegt Joep: het
was een
takin!
Gulden Vlies
Even was het stil en toen zagen
wij ze: tussen de rotsen aan de overkant
van het keteldal bewogen zich twee grote
gele dieren. Ik geloof dat hun kleur ons
wel het meest verraste. Het was de
wedergeboorte van het Gulden Vlies.
Zo deed H.S. Wallace de wereld kond van
de observatie van de dieren met het
Gulden Vlies in het
Tsing-ling-shab-gebergte. (Grzimek,
Het leven der dieren.
Encyclopedie van het dierenrijk.
Zoogdieren 4)
Takins zijn dieren die conform de
legende een unieke ontstaansgeschiedenis
hebben. Toen de grote heilige Lama
Durkpa Kunley in de 15e eeuw
Bhutan
bezocht, werd hij ontvangen en begeleid
door een grote menigte toegewijden. De
Lama verzocht om een koe en een geit als
lunch. Hij at al het vlees van deze twee
dieren en liet alleen een boertje en de
beenderen over. Hij nam vervolgens de
schedel van de geit en stak hem bovenop
de beenderen van de koe. Met een knip
van zijn vingers, beval hij het vreemde
dier op te staan en te grazen op de
berghellingen. (http://en.wikipedia.org/wiki/Takin)
De goede lezer van deze nieuwsbrief
begrijpt het al. Schrijver dezes is niet
zo overtuigd van de verklaring van de
herkomst van het Gulden Vlies uit de
vorige Nieuwsbrief. Daar werd gesteld
dat het Gulden Vlies een schapenvacht
was die door het gebruik in de
goudwinning goudkleurig geworden is.
Echter als je de Griekse mythen leest is
het Gulden Vlies een bezit waar grote
krachten aan toegedicht werden. Het is
duidelijk dat dat geen schaapsvacht uit
de goudwinning geweest kan zijn. Deze
vachten waren beslist niet zo zeldzaam
dat men kon spreken over hét Gulden
Vlies met al zijn kracht. Het echte
Gulden Vlies moet veel zeldzamer geweest
zijn.
Het is duidelijk dat de goudkleurige
pels van een dier meer kans maakt. Een
pels die zo zeldzaam is omdat hij
Griekenland toentertijd alleen kon
bereiken dankzij de karavanen vanuit
China. Een dier dat in het toenmalige
net als in het huidige China zelf
zeldzaam is omdat het op de
berghellingen van de Himalaya leeft.
Het dier dat een geitenkop en een
koeienlichaam heeft, heet Takin. Het
komt in meerdere ondersoorten voor.
(Grzimek praat over drie, Wikipedia zegt
vier en
Diergaarde Blijdorp
zegt
dat het er vijf zijn). Met name een van
de soorten wordt de Gouden Takin genoemd
(Budorcas taxicolor bedfordi,
de Shanxi of Gouden Takin). De
Diergaarde Blijdorp heeft een paar jaar
een paartje van een van de andere
ondersoorten gehad. Nu heeft het nog
slechts de laatste zoon van het paartje.
Hij staat in het dierenverblijf op de
hoek van de Van Aerssenlaan en
Stadhoudersweg.
Joep Kitslaar
|
|
|
Copyright © 2008 Anneke Koorevaar |
|