Leen Huet ( 1966, kunsthistorica en filosofe) is een optimistische vertelster. Ze slaagt erin België levendig en anekdotisch te portretteren in 160 korte en langere epistels, waarbij ze bijna altijd een positieve bril op zet. Haar Belgisch woordenboek is alfabetisch gerangschikt, van ABC-darium tot Zwijger. Ze bespreekt personen (Ambiorix, Caesar, Henin, Napoleon), plaatsnamen ( Breendonk, Tongerlo, Turnhout ) , begrippen (auto’s, chocolade, duivenmelkers etc.). Een aantal hiervan verschenen eerder in kranten en tijdschriften: DS, DM, DWB en NWT. De onderwerpen overkoepelen de periodes van de Oudheid tot nu. Ze schrijft met veel liefde, onbevangenheid en sympathie, in een soms ouderwets taaltje. Ze doet het ook met kennis van zaken, zeker bij Ambiorix, Breendonk (maar zonder vermelding van de repressieperiode en van het boek van Patrick Nefors), Jan Van Eyck, Franstaligheid, Geel, Hadewijch, Ickx (maar zonder kritiek op zijn levensstijl na de sport) , Japanse toren, Kurth, van Mander, da Vinci, Victor Hugo. Sommige items zijn onbenullig kort : 4 regels voor jezuïeten, 5 voor Wortel.

Soms mis ik wat gegevens: bij Marie Abts staat niets over Vlekho, de tolkenschool die jarenlang naar haar werd genoemd. Bij de automerken staan massa’s namen, maar nauwelijks een woordje uitleg. Bij Rubens staat het bekende schilderij met de Negerkoppen, zonder te zeggen waar hij zijn modellen zag. Bij “Vive la république” wordt niet vermeld dat de namen van de daders al snel de ronde deden en dat één van hen optrad in een programma van Maurice De Wilde in de jaren ’80. De artikelen over brol en over Elisabeth zijn iets te vleiend voor het koningshuis. Blijkbaar heeft de schrijfster geen  bedenkingen bij   de staatsinrichting, de verhouding Vlaanderen – Wallonië – Brussel , de economie, de sporten waarin de Belgen traditioneel  heel goed zijn ( veldrijden, motorcross) of waren ( wielrennen) .

Huet is wel een uiterst belezen dame, die met een fijne en vlotte pen, romantische ziel en nauwkeurig observatievermogen aangename, nostalgische en opbeurende verhalen bijeenschreef over het landje waar ze zo van houdt. Archaïsche woorden misstaan hier niet. Ze kent België, zijn historische figuren, stripverhalen, vergeten schilders en schilderijen, delicatessen, diversiteit en zwakke kantjes. Haar doelgroep: belezen mensen, die goed op de hoogte zijn van geschiedenis en cultuur en het geduld hebben om heel dit ganzenbord van A tot Z rustig af te werken en soms een stap terug te zetten naar een vorig thema. 

Referentie:

Leen Huet, Mijn België. Uitgeverij Atlas, Antwerpen / Amsterdam, 2004. 365 p. ; foto’s; ISBN         90 450 0638 3; € 19,90. 

Jef Abbeel, oktober 2004