Guy Verhofstadt; een  pittig  portret van onze Numero Uno.  

De journalisten Boudewijn Vanpeteghem ( DS ) en Olivier Mouton ( LLB ) schreven  samen een biografie  van de man die momenteel onze federale regering leidt en de ambitie heeft om  dat nog een tijd vol te houden. Ze voerden acht gesprekken met de premier, ze lazen zijn geschriften (p. 368) en interviewden 39 personen ( p. 367 ), onder wie veel geloofsgenoten en medewerkers, maar weinig huidige  tegenstanders.

Het boek is netjes chronologisch opgebouwd : dat bevordert de leesbaarheid  en geeft ons tegelijk een opfrissing van de politieke gebeurtenissen van de laatste kwarteeuw: verkiezingen, vorming en val van vele regeringen, stappen in de staatshervorming , België in de E.U. en in de wereld. Grote onthullingen staan er niet in voor wie al die jaren de politiek van nabij gevolgd heeft. We vernemen veel over Verhofstadts jeugd, schooltijd, universiteit , fasen in de opbouw en voorlopige voltooiing van zijn carrière. Verder ook over zijn karakter en talenten : gedrevenheid, benijdenswaardige vlotheid in vele talen, tomeloze ambitie, de wil om de top te bereiken, de soms  harde middelen die hij daarvoor gebruikte, de staatsgrepen tegen jongerenvoorzitter  Karel De Gucht en tegen partijvoorzitster Annemie Neyts, de rancune tegenover de CVP, die hem in 1987 in de steek liet, zijn talent en charisma om  zijn medewerkers en zijn regering te motiveren, om anderen naar zijn partij te doen overlopen, zijn droom en drang  om  van zijn VLD de grootste partij van ’t land  te maken,  zijn optimisme, voluntarisme en positieve dadendrang om de wereld te verbeteren en ook op wereldvlak toonaangevend te zijn  , zijn tomeloze en vermoeiende vernieuwingsdrift, neiging om met iedereen  in de clinch te gaan  en het debat te domineren, perfectionisme, overtuiging van zijn gelijk, kwetsbaarheid bij tegenslagen , maar ook veerkracht om er nadien snel bovenop te komen en niet bij de pakken te blijven zitten, zijn presidentiële kijk op zijn functie, zijn evolutie van een verbeten en ultra – dogmatisch vechter ( “ blauwe pitbull” ) die niet kon verdragen dat een ander beter presteerde of meer op de voorgrond kwam, naar een veel milder mens , die nu ook kan samenwerken met Frank Vandenbroucke, groenen , ex-VU - leden, middenvelders en zovelen die hij vroeger  verketterd heeft. Met zijn Europese, andersglobalistische en Derdewereldinzet  lijkt hij mij de meest dynamische premier die we ooit gehad hebben. Maar ook hier moet hij soms klappen incasseren , dulden dat een 75 - jarige Giscard de leiding kreeg van de Europese conventie en zich verzette tegen het lidmaatschap van Turkije, meemaken dat hij niet welkom was in Porto Alegre omdat men hem onterecht beschouwde als liberaal van de harde lijn, ondervinden dat  Chirac, Schröder, Blair apart vergaderen. E nkele persoonlijke  bedenkingen : het verwondert me dat zijn ouders  hem onderbrachten in het minuscule  schooltje in de Van Monckhovenstraat: daar zal hij zeker niet veel hebben kunnen voetballen ;  ik stoor me soms aan het vele eten en drinken, zowel over dag als ’s nachts, in peperdure restaurants, aan uitspraken zoals “Geef hem een fiets en hij wil wereldkampioen worden” , of  als ik lees dat Paul Goossens, de revolutionair - linkse volksmenner  in mijn Leuvense studententijd, nu  Chevalier  deed  overlopen van SP naar VLD. Ik vraag me af in hoeverre iemand met zo’n drukke agenda en zoveel hobby’s ( lezen, reizen, musea bezoeken, Toscaanse huizen restaureren, wijn telen, boeken en manifesten  schrijven, congressen organiseren   ) nog tijd over houdt voor zijn Dominique, Charlotte en Louis of voor die hobby’s zelf. Voor fietsen heb je toch een uur per dag nodig. Hoewel sommige passages saai en langdradig zijn, heb ik het boek van A tot Z doorgenomen. Bij de geïnterviewden mis ik Frank Vandenbroucke en merk ik ook geen flaminganten. 

Een paar details : de foto’s zijn grijs - grauw, i.p.v. glanzend en contrasteren dus met het imago dat de premier al twee decennia tentoonspreidt ;  ik mis een register van begrippen , want het  krioelt  hiervan : Lombard, zilverfonds, Hermes, Copernicus, actieve welvaartsstaat, vierde golf, BMW- syndroom. Het zou dus meer van pas komen dan de namen van personen. Blij dat de uitgever het boek een stevige kaft meegegeven heeft, zodat het tegen een stootje kan.  

Referentie:  

Boudewijn Vanpeteghem – Olivier Mouton,   Numero Uno. Guy Verhofstadts weg naar de top. Uitgeverij Lannoo, Tielt, 2003. 375 p. + 16 p. foto’s ; lit. , reg. 24,50 € ; ISBN 90 – 209 – 5159 – 9.  

Jef Abbeel, maart 2003.