Community Geschiedenis Histoforum
Terwijl Europa sliep. De dreiging van de radicale islam, Bruce Bawer
Onlangs werd bekend dat op een Utrechtse vmbo-school een vrouwelijke leerkracht op non-actief was gesteld omdat ze als moslima besloten had voortaan geen hand meer te geven aan mannelijke collega’s en leerlingen. Handen weigeren is een politiek issue sinds minister Verdonk de confrontatie zocht met een conservatieve moslimleider uit Tilburg. Zo’n confronterende benadering zou wel passen in de denktrant van Bruce Bawer. Deze Amerikaans-joodse schrijver woonde de afgelopen tien jaren in diverse steden van West-Europa en ging zich steeds vaker storen aan wegkijkgedrag bij uitingen van de radicale islamisten in ons werelddeel. Van Kopenhagen tot Lissabon ontwaarde hij moslimwijken waar vrouwen worden mishandeld en waar barbaarse gebruiken zoals eerwraak in stand worden gehouden. Joden en homo’s zijn er op straat niet meer veilig. Dit treft Bawer juist ook in Nederland, waar alles ‘gezellig’ gehouden moest worden. In Den Haag kwamen in een half jaar tijd in 2004-2008 elf gevallen van eerwraak voor en er kraaide geen haan naar.
Het boek Terwijl Europa sliep - de titel is niet origineel, maar ontleend aan J.F.Kennedy, Why England slept - wil een waarschuwing zijn tegen de opmars van de sharia in West-Europa. Het concentreert zich op uiterlijkheden in het straatbeeld, en reacties in de media op dramatische voorvallen zoals de moord op Theo van Gogh. Woonwijken met veel allochtonen vormen ‘embryonale koloniën’, immuun voor integratiepogingen. Bawers opsomming is eindeloos. In Engeland plaatste het Rode Kruis geen kerstbomen meer in liefdadigheidswinkels. In Frankrijk weigerden moslimleerlingen te zingen, te zwemmen, of zelfs (volgens een recent onderzoek onder 61 scholen) bij wiskunde een rechte hoek te tekenen omdat dit hun aan het christelijke kruis deed denken. Ook in Nederland neemt de vrijwillige segregatie hand over hand toe. Multiculturalisten prediken de lieve vrede, vanuit het adagium: leven en laten leven. Ze relativeren hun eigen westerse cultuur weg. Bawer noemt dat dhimmitude, een houding van nederige voorkomendheid tegenover de islam, zoals de joden en christenen die in het middeleeuwse Arabische rijk aannamen.
Bawer vervalt nog al eens in gelamenteer over de slappe houding van Europese politieke leiders. Als voorbeeld neemt hij de behandeling van de dubieuze mullah Krekar, een bekend terroristenviend, die ondanks sterke verdenkingen tegen zijn persoon zijn nieuwe vaderland Noorwegen even vrolijk in als uit kon komen. Het steekt Bawer dat de West-Europeanen zo schelden op het land van Bush. Positieve ontwikkelingen in Amerika worden stelselmatig genegeerd. Velen demonstreerden tegen Amerika, en haast niemand tegen het terrorisme. Gematigde moslims hielden zich stil, ook na de terreuraanslag in Londen in 2008.
Het is jammer dat Bawer geen antwoord weet te verzinnen op de vraag die Amerikanen zich kort na nine-eleven stelden: Why do they hate us? Dat velen Amerika zagen als een gulzige reus op het wereldtoneel is, kon je al lang voor 2001 constateren. Guantánamo Bay, Abu Ghraib en andere oorden des onheils hebben het Amerikaanse imago in de moslimwereld dramatisch omlaag gehaald. Daarover in dit boek geen woord.
Bawer heeft wel een punt als hij de Amerikaanse integratiepolitiek vergelijkt met die in Europese landen. In de Verenigde Staten vertonen de autoriteiten veel meer respect jegens nieuwkomers, omdat die als individu worden behandeld voor wie het lidmaatschap van de Amerikaanse club met hard werken kan worden verdiend. In Europa worden nieuwkomers echter meteen als zielige gevallen gezien; ze hoeven niet eens de taal van het nieuwe land te leren en worden niet uitgedaagd te integreren en houden vast aan de cultuur en identiteit van het land van herkomst.
Jan van Oudheusden
Bruce Bawer, Terwijl Europa sliep. De dreiging van de radicale islam (uitg. Meulenhoff, Amsterdam 2006), 320 blz., prijs € 21,95.
Met onderstaande zoekmachine kunt u zowel zoeken op het www als binnen deze site en Histoforum
© Albert van der Kaap, Enschede
1998-2008.