Hoe betrek ik de leerlingen meer bij het onderwerp en hoe kan ik meer tijd besteden aan de zwakkere leerlingen? Dat waren twee vragen die ik me stelde naar aanleiding van enigszins tegenvallende resultaten op een toets over totalitaire dictaturen bij een deel van de 4 vwo leerlingen. Hét antwoord op deze vragen is niet eenvoudig te geven, misschien bestaat hét antwoord ook wel niet. Maar je kunt wel wat proberen, en daar ben ik momenteel mee bezig.

Als je een methode gebruikt ligt de leerstof vast en ook de opdrachten zijn gegeven. De vrijheid die je jezelf als docent gunt blijft meestal beperkt tot het eventueel schrappen van enkele paragrafen of het selecteren van opdrachten uit het totale aanbod. De leerlingen vernemen middels een planner welke opdrachten ze geacht worden te maken en welke stof ze moeten bestuderen. In het gunstigste geval maken ze plichtmatig de opdrachten en kijken ze die, met een antwoordenblad, na. Ik kreeg het gevoel dat de leerlingen hierdoor niet echt bij de leerstof betrokken raakten.

Toen ik besloten had om het onderwerp Midden-Oosten uitgebreid te behandelen moest ik wel iets anders bedenken, omdat de methode geen aandacht besteedt aan dit onderwerp. En ik besloot van de nood een deugd te maken. De leerlingen verzamelen zelf hun lesmateriaal op basis van vragen die zijn in eerste instantie van mij krijgen, maar die zij vervolgens zelf moeten bedenken. Van de twee lesuren van 45 minuten is een lesuur verplicht, het andere is facultatief en bedoeld voor die leerlingen die extra steun en uitleg nodig hebben of die nog te onzeker zijn over hun eigen prestaties. Om de leerlingen niet helemaal te laten zwemmen krijgen ze twee hoofdstukken uit oudere methodes waarin de geschiedenis van het Midden-Oosten wordt behandeld en krijgen ze een lijstje met websites waarop ze informatie kunnen vinden.