Het begin

De band tussen de Nassau's en de Nederlanden begint in 1403. Graaf Engelbrecht I van Nassau trouwt in dat jaar met Johanna van Polanen, vrouwe van Breda.

Door hun groeiend familiebezit behoren de Bredase Nassaus al snel tot de hoogste edelen van ons land. Zij krijgen ook steeds belangrijkere functies toebedeeld van de Bourgondische en Habsburgse hertogen, die grote delen van de Nederlanden als landheren besturen.

Zo bekleedt Graaf Hendrik III van Nassau (1483-1538) hoge burgerlijke en militaire ambten. Ook is hij betrokken bij de opvoeding van Keizer Karel V.

Hendrik III trouwt met de Bourgondische edelvrouwe Claudia van Chalon. Hun zoon René erft het soevereine prinsdom Orange van zijn oom Philibert van Chalon.

Als René in 1544 kinderloos sterft, laat hij zijn bezittingen na aan zijn  Duitse neef Willem van Nassau (1533-1584). Als Prins Willem I is hij de stamvader van het Huis Oranje-Nassau.

Willem van Oranje

Willem van Nassau is de oudste zoon van Graaf Willem van Nassau en Juliana van Stolberg. Als zijn neef René van Chalon (zie Oranje en Nassau) in 1544 sterft, woont Willem nog bij zijn ouders.

Willem mag van Keizer Karel V de erfenis van zijn neef aanvaarden. De Keizer stelt wel als voorwaarde dat Willems opvoeding voltooid moet worden aan het Keizerlijke hof in Brussel. Ook moet hij katholiek worden opgevoed. Willems Lutherse ouders stemmen daarmee in. Vanaf dat moment is Willem de Prins van Oranje.

Keizer Karel V raakt zeer gesteld op de jonge Prins, die mede daardoor snel carrière maakt. De opvolger van Karel V als Heer der Nederlanden, Koning Philips II van Spanje, benoemt Willem in 1559 tot stadhouder van Holland, Zeeland en Utrecht. Daarna verslechtert de verhouding tussen beiden al snel. Daarnaast heeft hij moeite met de Brusselse centralisatiepolitiek. Willem van Oranje steunt de vervolging van de protestanten niet.

Bron: Koninklijk Huis