Wij ontmoetten hem reeds kort in Histoforum Magazine met zijn Oorlogsdagen (2013) in Een spervuur van publicaties. Nu dus zijn relaas over het bloedige einde van dezelfde Eerste Wereldoorlog (1).

In het digitale tijdschrift Historiek brengt de auteur met een uitgebreid interview een recensie van zijn boek.

Wat bij Serrien zo bevalt in al zijn publicaties (1), is de wijze waarop hij het kleine en persoonlijke naadloos weet te verstrengelen met de ‘grote’ geschiedenis, via talloze getuigenissen, krantenberichten enz.

Noot
1. Dat geldt eveneens voor:
Pieter Serrien, Elke dag angst. De terreur van de V-bommen op België (1944-1945), Antwerpen, Uitg. Horizon, 2016, 396 blz. – ook als e-boek.

Pieter Serrien & Louis Boeckmans, De laatste getuige. Hoe ik Breendonk en Buchenwald overleefde, Antwerpen, Uitg. Horizon, 2019, 337 blz. – ook als e-boek.
Een huiveringwekkend boek, net als het eerste dat ik hierover las als twaalfjarige: Victor Trudo, Breendonk, het kamp van den sluipende dood, 1944. Het boek maakte op mij een zodanige blijvende indruk, dat ik niet in staat was het concentratiekamp te bezoeken. Enkele decennia woonde ik namelijk dicht bij het kamp, dat ik op weg naar huis telkens passeerde, maar nooit bezocht tot vele jaren later op een internationale schooluitwisseling. Het meest weerzinwekkend vond ik dat de ergste beulen niet de Duitsers waren, maar twee Vlaamse SS’ers.

Jos Martens, juni 2019