De overwinning van de adelaar

43 na Christus: centurio Macro trekt met het Tweede Legioen op tegen de Britten. Al snel stuiten ze op de eerste hindernis: een brede rivier, de Madus (Medway) met op de andere oever versterkingen waarachter de ‘barbaren’ zich verschanst hebben. De Brittanniërs compenseren hun ongedisciplineerde strijdwijze met een ongelooflijke moed en onverzettelijkheid. (Waarom er telkens gesproken wordt van Brittanniërs en niet gewoon van Britten, blijft mij nog steeds een raadsel.) Samen met zijn tweede man Cato staat Macro voor de steeds moeilijkere taak de vijand zo snel mogelijk te verslaan. Het echte gevaar komt echter uit een andere, onverwachte hoek.

Na vele gevechten bereiken de Romeinen de rivier Tamesis (Theems). Hier verspert een sterk Britse heuvelfort de weg naar Camulodunum, hoofdstad van de Catuvellauni. En hier houdt generaal Plautius wekenlang halt, op bevel van Claudius, om te wachten op de aankomst van de keizer. Die wil in eigen persoon de aanval leiden, om zo de lauweren van de overwinning op zijn naam te kunnen schrijven. Claudius bracht een aantal oorlogsolifanten mee, in de strijd van weinig nut, maar die veel indruk maakten op weifelende stamhoofden, wat hem hun onderwerping en bondgenootschap opleverde. Na bijzonder bittere gevechten en zware Romeinse verliezen valt Camulodunum (Colchester).

De bloedige strijd tegen de dappere Britten, de tegenslag die Cato en Macro ondervinden en de op de achtergrond slepende samenzweringen maken ook het tweede deel uit de Adelaar-reeks bloedstollend spannend.
Meer kunnen we ditmaal niet vertellen zonder het leesplezier te vergallen. Wel nog dat Cato tijdens het overwinningsfeest het leven van Claudius redt door een aanvaller tegen de grond te werken. Deze wordt prompt omgebracht door Vitellius, de aanstoker van het moordcomplot, die andermaal met de lauweren gaat lopen als redder van de keizer. En Cato verliest zijn geliefde Lavinia in meer dan één betekenis.

Amper 16 dagen na zijn aankomst in Britannia kan Claudius als grote triomfator naar Rome terugkeren. Hij was immers geslaagd waar de grote Julius Caesar faalde!
Cato blijft treurend achter. Maar Macro zal hem die avond aan “een pittige tante” voorstellen. “Hoe heet ze?” vraagt Cato. En zo eindigt het verhaal op een cliffhanger van jewelste (tenminste voor kenners van de Engelse geschiedenis) met één woord: “Boudica”.

Bespreking & historische betrouwbaarheid: zie bij het eerste deel Onder de adelaar.


Jos Martens, maart 2014